Tarihte bir “Ey Oğul!” geleneğine rastlanmaktadır.Bu da Kur’an’ın Lokman suresinde yer alan  ve “Ey Oğulcuğum!” diye başlayan ayetlerdeki Lokman Hekim’in oğluna öğütlerinden esinlenilerek  yaygınlaşmış bir gelenek olarak düşünülebilir.Yoksa öğüdü babalar verir,anneler vermez demek mümkün mü? Dolayısıyla  öğütler mevzubahis olduğunda, babaların annelerle  birlikte  erkek çocukların kız çocuklarıyla  birlikte mütalâa edilmesi gerekir.
Bir toplumda öğüt müessesesi  tam işletilebilirse,o takdirde hatalar,yanlışlar ve tüm olumsuzluklar asgariye indirilebilir. Bunun aksine öğüt müessesesini yürürlüğe koyamayan ve :“Bana öğüt verme para ver...” mantığının hakim  olduğu toplumlar,içerisinde pek çok arıza bulunan  ve her an bu arızalara yenileri eklenen fakat hiçbir tamir yapılmayan  makine haline dönüşebilir. Belki bir süre çalışır ama nihayet dağılır. Düzeltilmeyen her hata,ısrar edilen her yanlış ve “Ben yaptım oldu” mantıklı her olumsuzluk  büyüyerek çığ  haline dönüşür. Olaylar bu boyuta gelmeden  fert ve toplum bazında öğüt müessesesini çalıştırmanın  yararı elbetteki çok elzemdir. Çünkü kitap içinde yer alan öğütlerden her biri kulaklara küpe olabilecek bir niteliktedir.

Mustafa Turan